Ο ιδρυτής της Παρεμβαίνουσας Μη Κατευθυντικότητας (Non- Directivite Intervenante, NDI) είναι ο Michel Lobrot, ο οποίος γεννήθηκε το 1924 στο Παρίσι όπου και έζησε. Παρά το ότι η μητέρα του ήταν θρησκευόμενη και επηρέασε τον ίδιο στα πρώτα νεανικά του χρόνια, στη συνέχεια εκείνος εγκατέλειψε τη θρησκεία αλλά, όπως αναφέρει: “η θρησκεία μ’ έμαθε να νοιάζομαι για τους άλλους”. Πάντα αγαπούσε την ψυχολογία αν και η καριέρα του ξεκίνησε απ’ τη διδασκαλία φιλοσοφίας και αργότερα ασχολήθηκε με παιδαγωγικά.
Το 1958 ανακηρύσσεται καθηγητής Ψυχολογίας στο Εθνικό Κέντρο Ειδικής Αγωγής ενώ παράλληλα συμμετείχε στο παιδαγωγικό κίνημα Freinet. Εκείνη την περίοδο γνώρισε τον C. Rogers και τη προσωποκεντρική θεωρία. Γοητεύτηκε απ’ την μη κατευθυντικότητα την οποία εφάρμοσε με τους μαθητές του και γνώρισε όπως αναφέρει ο ίδιος “πραγματική ανάπτυξη”. Στη συνέχεια ήρθε σ’ επαφή με τη μη κατευθυντική μέθοδο του Kurt Lewin όπου οι ομάδες έπαιρναν μέρος χωρίς την ενεργό συμμετοχή του συντονιστή ο οποίος μόνο παρατηρούσε. Ο Michel Lobrot εντυπωσιάστηκε από το γεγονός ότι αν αφαιρέσουμε από μία ομάδα το αυταρχικό πλαίσιο εκείνη θα γίνει ακόμα πιο δημιουργική και παραγωγική και δεν θα βυθιστεί σε αναρχία.
Από το 1968, όπου άρχισε να διδάσκει στο πειραματικό πανεπιστήμιο της Vincennes- Paris VШ στο τμήμα Επιστήμες της Εκπαίδευσης, εφάρμοσε ριζοσπαστικές παιδαγωγικές μεθόδους και επιδόθηκε σε έρευνες. Άρχισε να γίνεται κριτικός απέναντι στην ψυχαναλυτική θεωρία που για τον ίδιο είναι μια πάρα πολύ καλή υπόθεση αλλά είναι κρίμα που δεν παρουσιάζεται σαν τέτοια. Επίσης είχε αντιρρήσεις με τη θεωρία του ασυνειδήτου και κατέληξε στο ότι “η εξέλιξη του ανθρώπου δεν γίνεται με μια ασυνείδητη εγγραφή στον ψυχισμό του όσων συμβαίνουν γύρω του αλλά από μια σειρά συνειδητών εμπειριών και αξιών που έχουν βιωθεί σ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του” .
Τέλος μετά από είκοσι χρόνια εφαρμογής της ροτζεριανής μεθόδου, καταλήγει να διαφοροποιηθεί και ν’ ανακαλύψει την Παρεμβαίνουσα Μη Κατευθυντικότητα. Δεν διαφώνησε με τον C. Rogers αλλά τον συμπλήρωσε και αυτό συνέβη πάνω στην θεωρία του C. Rogers για την αυτόνομη εξέλιξη. Σύμφωνα μ’ αυτήν τη θεωρία, τα άτομα έχουν μέσα τους όσα χρειάζονται για να εξελιχθούν και το περιβάλλον δεν έχει τόσο σημαντικό ρόλο σ’ αυτό, ο θεραπευτής χρειάζεται απλά να παρέχει ένα θετικό και υποστηρικτικό περιβάλλον προκειμένου το άτομο να καταφέρει να εκτυλίσσει το δυναμικό του. Ο Michel Lobrot συμπληρώνει ότι το περιβάλλον - θεραπευτής μπορεί να δώσει ερεθίσματα τα οποία θα επιταχύνουν την ανάπτυξη του ατόμου. Τα ερεθίσματα αυτά ωστόσο πρέπει να περνούν απ το κέντρο του ατόμου, να τον αφορούν εσωτερικά και πολύ μάλιστα, να τον αγγίζουν ως βαθιά μέσα του. Αναρωτήθηκε όμως για το πως μπορούμε να επηρεάσουμε το άτομο χωρίς να είμαστε κατευθυντικοί;
Η απάντηση βρέθηκε στην ανακάλυψη της Παρεμβαίνουσας Μη Κατευθυντικότητας όπου το κριτήριο για την παρέμβαση είναι η επιθυμία, να παρέμβουμε με βάση αυτό που επιθυμεί ο άλλος, μ’ αυτόν τον τρόπο μπορούμε να μην είμαστε κατεθυντικοί. Έτσι σε μια σχέση εμπιστοσύνης, αποδοχής, σεβασμού, έχουμε τη δυνατότητα παρέμβασης, χωρίς ερμηνείες ακούγοντας την επιθυμία του άλλου κάνοντας προτάσεις που θα τον διαπερνούν σε ένα τέτοιο βαθύ και εσωτερικό επίπεδο. Το κλειδί λοιπόν είναι το άκουσμα της επιθυμίας γιατί τότε επηρεάζουμε, δίνουμε την ώθηση στον άλλο να πάει προς τα εκεί που επιθυμεί να πάει.